solicismus

sŏloecismus ( sŏlĭcismus, Aus. Epigr. 138), i, m., = soloikismos.

I.

Lit., a grammatical fault in the construction of a sentence, a solecism (cf. stribligo):

vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur,

Auct. Her. 4, 12, 17; cf. Sinn. Capito ap. Gell. 5, 20, 1 (who called it, in pure Latin, imparilitas); Quint. 1, 5, 16; 1, 5, 36 sq.; Sen. Suas. 2, § 13; Gell. 1, 7, 3; Juv. 6, 452; Aus. Epigr. 138; Tert. adv. Nat. 1, 3.—

II.

Transf., a fault, in gen., Mart. 11, 19, 2:

apud Christianos soloecismus est magnus et vitium, turpe quid vel narrare vel facere,

Hier. in Helv. 16.